Memlekette neyi neresinden tutarsan tut elinde kalıyor. Bir otel düşünün, ıssız bir tepede parlayan bir inci gibi reklamlarla göz kamaştırıyor. Göz kamaştırmasına gerek var, çünkü insanlar bu otelde bir gece konaklayabilmek için milyonlarca lira harcıyor. Peki, bu şatafatın ardında ne var? Kış turizminin gözdesi olan bu otelin yangın ruhsatı yok!
Var ama yok!
Sonra ne oluyor? Tek bir gecede çoluk çocuk ayırt etmeksizin 78 insan feci şekilde can veriyor. Kaza değil! Resmen katliam olan bu olayda 11 kişiden 9’u tutuklanıyor.
Bu otellerin denetimi kimler tarafından yapılıyor?
Denetim mekanizması neden çalışmıyor?
Kimler bu otellerden ekmek yiyiyor?
Kim bu ruhsatları veriyor?
Bu faciada sorumluluk otel sahibinden öte kimlerin omuzlarında?
Memleketin başka bir köşesine bakıyorsun. 4 katlı bir aile apartmanı. Binanın altında bir restoran var. Doğal bir afet söz konusu olmadan bir gece çöküyor. Ama çökmeden önce de çatur çutur bağırıyor ‘BEN ÇÖKECEĞİM’. Enkazdaki 5 kişiden 3’ü sağ kurtarılabiliyor. Gözaltı sayısı 4.
Peki, neden yıkıldı bu bina?
Altındaki restoranın kolonları kesildiği iddiası doğruysa, bu çökme sadece bir bina çökmesi değil, çöken bir sistemin habercisi değil mi?
Birilerinin daha fazla masa sığdırmak, daha fazla kazanç elde etmek için binanın temel dengesini bozması affedilebilir mi?
Ya sonrası?
Bu felaketlerden sonra duyduğumuz ilk kelimeler hep aynı:
Soruşturma başlattık…
Cumhuriyet savcıları atandı…
Detaylı incelemeler yapılacak…
Kimse Elini Taşın Altına Koymuyor!
Bu olaylar özellikle bir şeyi gözler önüne seriyor: İstifa mekanizması bizde işlemiyor!
Ne yazık ki ülkemizde ne istifa edebilecek ne de hesap verebilecek erdem sahibi yöneticiler bulunmuyor.
Bir felaket yaşandığında, sorumluluk sahibi olanlar çıkıp, “Bu benim hatam,” diyemiyor.
Yöneticilerimizin “hesap verebilirlik” anlayışından çok uzak.
Dokunulmazlık denen bu şey, parayı insan canının önüne koyuyor.
Bize ise ‘Allah ölümün de hayırlısı versin’ demek kalıyor…
