Bu kozmik soruyu birinci soran oydu aslında. Müzikçi ve müzik kelamı müellifi Ekin Beril, Serenay Sarıkaya’ya müzik mesleğinin nasıl başladığını (ve nasıl devam ettiğini) anlattı.
Öncelikle mesleğe nasıl başladığını çok merak ediyorum, çok gençsin zira. Nereden patlak verdi ve birinci nerede anladın bunu sahiden yapmak istediğini?
Aslında Bahçeşehir Üniversitesi’nde hukuk okuyordum. Son sınıfa geçmiştim. Instagram’da akapella görüntüler paylaşıyordum. Yalnızca dudaklarım görünüyordu o görüntülerde. Sen onları görmüş müydün?
Evet görmüştüm.
O görüntüler bir anda çok patladı. 2016 yılında bir anda 800 bin takipçim oldu. Ve o vakitler bunu o kadar yapan insan yok üzere bir şeydi Instagram’da. Bu işi yapmaya bu türlü karar verdim. Biraz bu türlü garantici bir yerden…
Bunlar olduğunda kaç yaşındaydın?
22 yaşındaydım.
Birinci albümünü ne vakit çıkardın?
Çok gecikti birinci albümüm. 26 ya da 27 yaşındaydım. Pandemi devrinde yayınlamıştım.
Pekala pandeminin bir tesiri oldu mu zamanlamanın o denli olmasında?
Alışılmış oldu. Üzüldük biraz, lakin bize özel değildi; bütün dünya tıpkı durumdaydı.
Albüm fikri içindeki birikmiş hisleri dışarıya çıkarmak için mi ortaya çıktı?
Galiba o denli. Aslında “cover” yapıyordum o periyotlarda. Ve söylediğim müzikler artık bana yetmemeye başladı. Yani kendi sözlerimi, kendi anlatmak istediğim öyküleri söylemek istedim. Ve müzik yazmaya ucundan kıyısından bu türlü başlamış oldum.
Benim en çok etkilendiğim şeylerden bir tanesi bu aslında. Biraz evvel de konuşmuştuk, mesela biz oyunculara bir senaryo veriliyor ve aşikâr başlı yönlendirmeler doğrultusunda o metin üzerinden kendimize bir yol haritası çıkarıyoruz. Sen mesela hem kendi müziklerini besteleyen, hem kelam yazan, hem her şeyi neredeyse kendisi çalan bence çok özgün bir beşersin tüm bu yaptıklarınla. Bütün müzik aletlerini çalma merakı nasıl geldi? Ve kelam yazabildiğini nasıl keşfettin?
Aletleri çalmak şöyle oldu aslında: Müzik söylemeyi çok istediğim için kendime eşlik edecek birtakım enstrümanlar çalmam gerekiyordu. O denli öyle başladım enstrüman çalmaya. Küçüklüğümden beri gitar çalıyordum esasen.
Tek çocuk musun?
Evet tek. Sen?
Ben de o denli.
Tek çocuk olanlar birbirini farklı anlar.
Tek çocuk olmanın getirdiği bir şey… artık anladım.
Evet, badireden yapacak hiçbir şey olmadığı için. Müzik kelamı yazmayı da aslında birinci başta hiç beceremedim. Biraz uğraştım bunun için.
Serenay Sarıkaya, ELLE Türkiye 300. sayısı için objektifin yalnızca önüne değil, gerisine da geçti.
Müziğin üzerine mi birinci kelamı yazıyorsun yoksa kelam mü evvel geliyor?
Aslında birinci dönemlerimde kelamı evvel yazmaya başladım. Artık artık müziğin üzerine mırıldanıp o mırıldandığım şeylerle kelamı yazıyorum. Bu formda daha çok hoşuma gitti açıkçası. Lakin ikisi de bir usul ve ikisi de tercih ediliyor.
Enteresanmış. En son sana ilham veren ya da bir şey yazmana sebep olan nedir? Yani kendi yaşadığın şeyler üzerinden mi bir şey yazıyorsun yoksa bazen gözleme dayalı mı “random” bir şey mi oluyor?
Bazen gözleme dayalı, evet. Her şey olabiliyor. Bazen birine bakıp onun bir hissini hayal ediyorsun ki esasen gerçeği de muhtemelen o değil ancak görmek istediğim bir yere gidiyor. Yazdıkça şunu fark ettim, ne kadar kolay düşünürsen o kadar hoş yazıyorsun. Derinleşmeye ya da kelam sanatı yapmaya çalışırken olayı kaçırabiliyorsun. Kolaydan kastım, mesela bugün dışarı çıktım, hava güneşliydi ve o anda başıma gelen o öyküyü anlatıyorum; bu kolaylıkta kalabildiğinde bir müzik büsbütün ortaya çıkabiliyor.
Hoş bir tüyoymuş.
Ben de yeni yeni deniyorum işte.
Yeni yeni değil sendeki. Çıkıyor görüyoruz. Ben de deniyorum lakin hiçbir şey çıkmıyor.
At bize, bakalım.
Kaç yaşındasın şu an?
31.
Benden bir yaş küçüksün. Kaç yıldır bu sektördesin?
Neredeyse 22 yaşımdan beri. Instagram’da bir anda patlayınca işbirlikleri yapmaya, reklam almaya başladım. Düşününce, 18 yaşında da sahnelere çıkıyordum.
Pekala sence hayat uzunluğu yapabileceğin bir şey mi bu?
O denli olmasını istiyorum. O yüzden de genelde daha ağırdan alıyorum. Kendimi tüketmemek için.
Çok acelesizsin, gerçek.
Evet, hatta beşerler tarafından beğenilmeyen bir özelliğim bu. Haydi artık bir şeyler yap diyorlar.
Birtakım beşerler genelde bir şeyler yolunda giderken yaptıkları şeyin rüzgarı kesilmesin diye çok faal bir biçimde çalışıyor. Fakat seninki de bir tarz. Bu acelesizlikten korkmuyor musun ya da bir gelecek kaygısı taşımıyor musun?
Taşıyorum lakin müzikten sıkılmaktan daha fazla değil. Bunu yaşadığım bir periyot de oldu, ne müzik söyleyesim ne de yapasım geldi. Aslında müzik, hayatımdan çıktığında bana hiç yarayan bir şey olmuyor bu. Alışılmış ki para da kazanıyorum bu işten, mesleğim oldu zati ancak bunu o denli görmek değil de hayatımın bir modülü olarak devam ettirebilmek istiyorum. O yüzden de bir şeyler beni müzik zevkimden ya da motivasyonumdan götürecekse durup kendimi keşfetmeyi daha faydalı buluyorum. O süreç içerisinde diğer şeyler de yapabilirim üzere geliyor.
Yaptığın müzik seni yüzde yüz tanımlıyor mu? Yoksa hiç bilinmeyen lakin senin içinde var olduğunu bildiğin öbür bir tarafını mı paylaşıyorsun müzik yaparken?
Bu çok hoş bir soru bu ortada. Zira bunun çelişkisini yeni yeni çözmeye başladım. Yaptığım müzik beni tanımlamıyor. Yaptığım müziklerin hepsi benden bir parçayı barındırıyor lakin hepsini toplasan ben edeceklerini sanmıyorum. Aslında galiba o denli olmasına da gerek yok. Yaptığım bir müziğin beni büsbütün tanımlamasına gerek yok. Benim bir modülüm olabilir ya da benimle hiç alakası olmayabilir, bu da tamam benim için.
Çok “cool”! Bu işin tıpkı vakitte biraz evvel konuştuğumuz şeylerle bağı var diye aklıma geldi şu an. Mesela “role playing” üzere demeyeceğim lakin bir karaktere bürünmek ya da o sahne “persona”sını geliştirmek, muhteşem “hero” tarafını ortaya çıkarmak üzere, bu tasarladığın bir şey miydi? Yani işin bu tarafını da düşünüyor ve buna çalışıyor musun yoksa senin için müzik en asıl olan şey mi?
Aslında dediğin kısımla tam olarak yeni yeni tanışmaya başlıyorum. Zira aslında bir şeyi tamamlasam da sonucunda o çıkmayabiliyor. Sen aslında oyunculukta daha uygunsun üzere mesela, oyunculukta avantaj onu yapabilme kabiliyetini gittikçe öğreniyor olman. Müzikte dikkatin daha dağınık. Seyirciler var ve onlarla bir birey olarak kurduğun bir diyalog kelam konusu. Çabucak bir rock star olmana gerek yok. Bir yanda da asl��nda istiyorum yani bir persona yaratıp orada o yarattığım kişi olabilmeyi. Ancak karar vermek çok sıkıntı. Keşke biri benim yerime de karar alsa, bir “script” verse, ben de okusam, sonra “evet tamam, ben de bu olayım” diyebilsem.
En büyük rockstarların ya da popstarların, müzisyenlerin haliyle, halleriyle, görünüşleriyle onları düşündüğümüzde başımızda canlanan bir imaj vardır. Sence bu bir personaya bürünme hali mi? Zaten içten gelen bir şey mi yoksa tasarlanmış bir şey mi?
Hiçbir fikrim yok açıkçası, bence bunun bir karışımı olabilir. Ama temelinde olay özgüven. Ben biraz işin analitik kısmında kaldım sanırım: Bir şeyleri düzgün üretmek, âlâ yazmak ya da güzel ortaya çıkarmakta. Bahsettiğin tarafa çok yük veremedim. Ancak ben de istiyorum kendi personamı yaratmayı.
Bir müddettir bir şey yapmıyorsun. Yeni bir albüm hazırlığının olduğunu söyledin. Ne kadar vakit sonra seni tekrar yeni müziklerinle dinleyeceğiz?
Aslında Şiddetli Center’da yeni bir performans yaptım kısa bir mühlet evvel. Ve orada yeni müziğimi çaldım. O yüzden çaldığım yeni müziğin bir tane canlı performansını yayınlamayı planlıyorum. O ortada da birkaç tane daha müzik yayınlayacağım. Önümüzdeki iki ay içinde yeni müzikler gelmeye başlar.
Şunun olmasını çok isterim ya da meslek hayatımda şunu çok yaşamak isterim dediğin ne var?
Çok hoş bir soru. Öncelikle çok büyük bir alanda konser verebilmek isterim. Yani şu an çaldığım yerler çok küçük, yeni yeni başladım konser vermeye. O yüzden bunu çok isterim. Yurtdışı projelerini seviyorum. Evvelce yurtdışı projelerim olmuştu, yaparken kıymetini bilememiştim.
İşinle gezmek çok hoş bir şey, değil mi? Ben çok severim.
Muhakkak o denli. Hatta seninle çalışan beşerler da çok hoş tecrübeler elde ediyorlar. Hem kendime hem de etrafıma de yararım olsun istiyorum.
Senin bir animen ya da karikatürün yapılsaydı kesin neyi olurdu?
Kakülü olurdu kesinlikle!
Elinde gitarı mı olurdu ukulelesi mi?
Şu an elektrogitarı olurdu. Zira şu an onu seviyorum.
Çantanda olmazsa olmaz şey nedir?
Airpods’um kesin olur. Concealer/kapatıcı da kesin olur.
“
“Öncelikle çok büyük bir alanda konser verebilmek isterim. Yani şu an çaldığım yerler çok küçük, yeni yeni başladım konser vermeye. ”
Bu, ELLE Aralık sayısı ve yeni yıla gireceğiz. Yeni yılda kendine dair ya da ülkeye dair, bayanlara dair bir isteğin, bir dileğin, ulaştırmak istediğin bir ileti var mı?
İnsan hayatta her istediği şeyi yapabilir fakat en sıkıntı olanı da istemek üzere geliyor bana. O yüzden de herkesin istek duyduğu, keyifle yapmak istediği niyetlerin peşinden gitmesini ve bunu yapacak dileğe sahip olmasını dilerdim. Tutkulu olmalarını yani.
Son bir şey daha sormak istiyorum: Sıkıntı vakitlerinde kendine hatırlattığın, modunu değiştiren ya da seni harekete geçiren nedir?
Hoş soru. Bilemedim.
Ne dersin mesela? “Dur Ekin, acele etme” mi dersin? Ya da “şimdi tam zamanı” mı dersin?
Bir şeyi değiştirebilmek için o an aklına gelen en uygun vakit aslında onu düşündüğün an üzere geliyor bana. Toparlamak istiyorum, yanlış söyledim aslında. Zararın neresinden dönersen kârdır denir ya, bir moda girdiğimde, o modun içinde olduğumu fark ettiğimde aslında o moddan çıkmak için en yanlışsız vakit olduğunu biliyorum. Bu yüzden o kısmı uzatmadan da geçirebilmek değerli.
Onu fark edip “artık oradan çıkmalıyım” diyorsun yani.
Biraz yaşla ilgili. Artık yapmayacaksın da ne vakit yapacaksın.
En son ne izledin?
“En son” izlemediğim lakin izlediğimde üzerine müzik yaptığım bir sinema oldu ki en sevdiğim sinemalardan biridir, 98 imali “La Haine”, siyah beyaz bir sinemadır. Üzerine bir müzik yapmıştım evvelce.
Röportaj & Fotoğraflar: Serenay Sarıkaya
Fotoğraf Asistanı & Görsel Edit: Furkan Irmak
Kamera Ardı Fotoğraflar: Dilek Altan
ELLE Türkiye Aralık-Ocak 2024 sayısından alınmıştır.
